ကဗ်ာဆရာနွင့္ ကဗ်ာျပန္လည္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ေႏြဦးတေက်ာ့လည္ျပန္ေပါ့
မီးသတ္ကားဥၾသသံေတြပဲ
မၾကာခဏ ဝန္းက်င္မွာစိုးမိုး
ကိုယ္လည္း ကဗ်ာဆြံ႕အၾကာခဲ႔ျပီ ။

မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး
လြပ္လပ္ေရးသာေတြးဆလို႔
ဘယ္အရာမွစိတ္မဝင္စား။

မိုးတိမ္တိုက္ဆီ
ေက်းငွက္မ်ားနွင့္ ယဥ္ေက်းစြာ
ေမေမ့ကိုေအာင့္ေမ့ရင္း
ေမတၲာပြားမ်ား ။

ကဗ်ာဆရာဟာအိမ္မက္ကိုခ်စ္တယ္
ပန္းခ်ီဆရာဟာ အလွအပကိုခ်စ္တယ္
အႏုပညာရွင္ဟာကမၻာေလာကၾကီးနဲ႔ထပ္တူ
ရွင္သန္ၾကည္လင္မႈကိုခ်စ္တယ္

တခါတေလသိပ္ျပီးဝမ္းနည္းရ
စိတ္တိုင္းက်ေနထိုင္ခြင့္မရွိေသာဘဝ
ေတာင္တန္းမ်ား၌သာ လြပ္လပ္ျခင္းရွိႏိုင္မယ္
ေတြးမိျပီး
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕နဲ႔
ေက်းေတာသားတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစား ။

ၿပံဳးရယ္ၾက စုဆံုေဆြးေႏြး
လူ႔ဘဝမွာ မိတ္ေဆြအေရးႀကီးတယ္
ကိုယ္ဟာအထည္းက်န္ေနတတ္ေပမယ့္
မိတ္ေဆြခ်စ္သူပါ ။

အိပ္ပ်က္ညမ်ားလာရင္
ေသြးသားလိႈက္ဆူ ခ်စ္သူတမ္းတ
ပါရွန္ကဗ်ာရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ
ျပည့္စံုလွပါတယ္

က်မ္းမာေရးေကာင္းဖို႔
အသက္ရႈသိမွတ္
အလုပ္သာလွ်င္ သန္႔စင္ေဆးျမစ္။

နားလည္မႈမ်ားကြဲလြဲ
ဘာသာစကားဟာလူမႈဆက္ဆံေရးမွာ
လံုေလာက္ျခင္းရွိရဲ႕လား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ
သေကၤတအျဖစ္သာဆုပ္ကိုင္နိုင္ေၾကာင္း
သိခဲ့ၿပီးမွကဗ်ာဆရာအျဖစ္ကို
ပိုလို႔ျမတ္ႏိုးမိျပီေပါ့။။ ။

မြန္စိုး
၃ မတ္လ ၁၉၈၆

(ဤကဗ်ာကို သူ၏ေက်ာင္းျပီးခါစေန႔ရက္မ်ားတြင္
အမ္ ေရၾကည္ အမည္ျဖင့္ ေက်းလက္ေနအိမ္ အနုပညာအစီအစဥ္တခုအတြက္
ေရးသားခဲ႔သည္။ ဝါက်င္ေနျပီျဖစ္ေသာ ထိုကဗ်ာစာရြက္ကို
မၾကာမွီကျပန္လည္ေတြ႕ရွိခဲ႔ျပီးေနာက္ ေက်ာ္စိုး အမွတ္တရ ကဗ်ာအေနျဖင့္
ေက်းလက္ေနအိမ္ မွစီစဥ္တင္ဆက္သည္ )