ဒီမှာတစ်ယောက်

မျက်လုံးတွေ တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး
အာရုံထဲတိုးဝင်လာတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခုဟာ ဝရန်တာကနေ ကြည့်နေတယ်
နှုတ်ဆက်လိုက်ဖို့ အသံပြုလိုက်တယ်
လိုအပ်တာထက် ပိုကျယ်လောင်သွားတယ်
လူခေါ်ခေါင်းလောင်းပျက်ထဲက ဆွံ့အနေတဲ့ ခေါ်သံများ
တံခါးကို ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်တယ်
ပျောက်နေတဲ့ အလောင်းတွေတိုင်းမှာ မျက်လုံးတွေ ပါမလာပြန်ဘူး
အသံပြုကြည့်တော့ သွေးတွေ ပန်းထွက်လာတယ်
ဒီအထဲ ကိုယ့်ဖြစ်မှုလျှာ ရှည်နေမိတယ်
အခန်းသော့ကိုတော့ တွေ့ပါပြီ
မီးတောက်တွေကလည်း ကိုယ့်ကို ကူးဆက်နေပါပြီ
ဘဝဆိုတာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ
ပြုတ်ကျိုးကျမလာသေးတဲ့ မီးစွဲထုတ်တန်းကို ခိုတွဲလို့
ဒီလိုပဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်နေကြရတယ်။

မိုးဝေး
၄-၂-၂၀၂၃