လွမ်းခန်း

ထီးထီးငေါငေါ
ငေးငေးငိုင်ငိုင်
လွင့်လွင့်မျောမျော
လဲလဲပြိုပြို

လမ်းနဲ့မလွတ်လို့ အခုတ်ခံရတဲ့သစ်ပင်လို
လမ်းဖောက်ဖို့ အရှင်းခံရတဲ့ သစ်တောလို

မျက်ရည်ဟာ အားဖြစ်တယ် ဆေးဖက်ဝင်တယ်ဆိုလည်း
သူတစ်ပါးရဲ့မျက်ရည် မဖြစ်စေလို

တောင်လည်းဖြို သားလည်းမွေး
ဥဩ ဆွေးလို့
လ သွေးစို့လို့

ညတိုင်း ပျက်ကျနေတဲ့ အိပ်မက်တွေ
နေ့တိုင်းဝဲနေတဲ့ စွန်တွေ

ငါးဆိုတာ ရေထဲမှာပဲ လှတယ်ဆိုတာ
ဒီနေ့မှာ ငါသိလိုက်ရတဲ့ ကဗျာ

လူနာနဲ့လူနာတင်ကား
မီးနဲ့ မီးသတ်ကားလို
အသက်မှီသွားမှ အရာရာ တိုးတိုက်မိခဲ့တာ
ပုံပြင်တစ်ရာ

ခေတ်ပျက်ရာကနေ
ခေတ်မရှိ ၊
ခေတ်မရှိတော့မှ လူလာလုပ်နေတယ် ။ ။

စိုင်းဝင်းမြင့်
၂၅ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၀၂၃