 |
| တင္ျမင့္ႂကြယ္(ပဲခူး)၊ မင္းမိုး၊ ေအာင္ထိပ္၊ ေမာင္ဖီလာ၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ခရမ္းျပာထက္လူ၊ စစ္တင္ |
( ဝမ္း )
ခုႏွစ္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီဒရယ္လ္ဂူလာႀကီး ေတာင္ထိပ္ပန္းေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ နင္းၾကမ္းရယ္ တာရာၿငိမ္းရယ္ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔သြားၾကေတာ့တာပဲ။ အာလား ေရတံခြန္ကတြန္႔လိမ္လို႔ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သမိုင္းဝင္မယ့္ေန႔ကို သမိုင္းေရးေနတာမွာမဟုတ္ပဲ။ ကဗ်ာဆရာ မင္းမိုးရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ပင္လယ္မဂၢဇင္းထုတ္မယ္ဆိုၿပီး တိုင္းျပည္ပတ္ ကဗ်ာေတာင္းဖို႔ေရာက္လာတဲ့ဝန္ႀကီး သူ႔ကို ကဗ်ာဝတၳဳေတြနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ဝိုင္သမၾကတာေပါ့ သူ႔သာဝက စစ္တင္ဆိုတဲ့ အရက္ျဖဴ ၅ က်ပ္ဖိုးေသာက္ရတာကို နယူးေယာက္လမ္းမႀကီးေပၚ ဟာလီဒဗဆင္ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လမ္းသရဲေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံမႈမ်ိဳးကိုျမည္တမ္းၿပီ ဆရာေအာင္ထိပ္ရဲ ဘီ အက္ စီ ဆိုင္ကယ္လ္ႀကီးေနာက္ ေအာ္ဟစ္သြားပုံကို သတိရမိေသး။ အဲ့ဒီ ဒရယ္လ္ဂူလာကဗ်ာဟာ တစြပ္စြပ္ဗ် အမ်ားႀကီးလည္းမဟုတ္ ခဏခဏေတာ့ ျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား အိမ္မွာမရွိတဲ့အခါ ရပ္ေဝးမွာ အလုပ္ကိစၥရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ေျပျမင့္ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္မွာ တေစၧကကြ်န္ေတာ္ ဒရယ္လ္ဂူလာဟာ နားနားေနေနနားေနခ်င္တဲ့သေဘာပဲ ။ ကြ်န္ေတာ့္ ျပတင္းေပါက္အေဟာင္းေလးနဲ႔ ကုတင္အစုတ္ေလးမွာ သူအိပ္တယ္ လဲေလွာင္းနားခိုတယ္ေပါ့ ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ တနယ္တေၾကး ခရီးနင္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လူငယ္ အေယာက္ ၂ က်ိပ္ေလာက္ဟာ ေန႔ညမျပတ္ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ရွဴလိုက္ ရႈိက္လိုက္ ရွိေနခဲ့ၾကတာ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ျမဴဇီရွမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းတာဗ်ာ ပိုအက္ေတြမရွိဘူး နင္းၾကမ္းရယ္ ကိုယ္ရယ္ အဓိက ဒီေလာက္ပဲ ။ အဲ့ဒီအေျခအေနမွာ ဒရယ္လ္ဂူလာ ေရာက္လာတာဗ် တစ္ေန႔ အိမ္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ကဗ်ာ တစ္ဖက္ ၄ , ၅ ရာနဲ႔ ေကာင္းဖို႔ ၾကံေနတုန္း ညွိဳ႕ႏႈတ္ခြန္း ( မ်ိဳးေအး )နဲ႔ ပါရာဒိုက္စ္က ပေလယာေတြ ေရာက္လာၾကတယ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ၿမိဳ႕ခံ ဂစ္တာနဲ႔ ဗိုကယ္လ္လစ္ေတြေပါ့ ။ အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ကိုေခ်ာ ကိုေခ်ာ ကိုေနဝင္း ကိုေမာင္ေမာင္ ကိုရဲလြင္ ကိုရဲ (ပဲခူး) သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပဲခူး ဂီတဥယာဥ္မွာ လူသိမ်ားတဲ့ ညွိဳ႕ႏႈတ္ခြန္းတို႔ လာေနၿပီဆိုေတာ့ ကိုေခ်ာဘာလုပ္သလဲ ထင္လဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လဲေလ်ာင္းေနရာကေလ လူးလဲထၿပီး အိမ္မွာတစ္ခုတည္းရွိတဲ့ ဝရန္တာက အီးဇီးခ်ဲယ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ဆီ ကသုတ္ကရက္ထေျပးၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ နင္းၾကမ္း ရယ္လိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာပဲ တကယ့္ ခ်စ္စရာ့ ကမ႓ာလုံးႀကီးပါပဲ။ မလာခင္က ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ၿမိဳ႕သားနဲ႔ မဇၥိ်မလိႈင္း တြဲတြဲၿပီးေၾကာ္ျငာ႐ိုက္ေရာင္းေနတုန္းေတာ့ စိတ္မဝင္စားသလိုလို နဲ႔ ေမာင္ရင္တို႔ရာ တစ္ခါလာလည္း ပန္းပြင့္ တစ္ခါလာလည္း စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ အသစ္မျဖစ္ပါဘူးကြာဆိုၿပီး ပဲေလွာ္ဝါးေနတာ လာၿပီဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလို ေျပးလႊား ျဖဳတ္ခ်လိုက္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ရယ္လို႔မဆုံးေပါ့ဗ်ာ ။နင္းၾကမ္းရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သူ႔ကို လူငယ္ႀကိဳက္မ်ားနဲ႔ ဝဲလ္ကမ္းၾကတယ္။ ေဆးေျခာက္ကို အိမ္မွာေသာက္ၿပီး အရက္ကို အိမ္အျပင္မွာ ရွဴသြင္းၾကတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ကဗ်ာအေၾကာင္းပဲေပါ့ ေမးစရာမရွိပါဘူး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာက နားေတြပဲရွိတာ။ တာရာၿငိမ္းမွာ သူပထမဦးဆုံးရြတ္သြားတာက တစ္ညလုံးအိပ္မရတဲ့ ညႀကီးရဲ႕ေကာင္မေလးဗ်။
နင္းၾကမ္းကေတာ့ သူ႔ကိုေရေရလည္လည္ဖီးလ္ပဲ။ အဲ့ဒီ ဒရယ္လ္ဂူလာကလည္း ကစ္လိုက္ လႊင့္လိုက္ ဆူညံမႈဆိမ့္ဆိမ့္ေလးေတြဗ်ာ။ ေမာင္သိန္းေဇာ္ပြဲေန႔ေတြ ဟိုးတုန္းက စိပ္စိပ္ေလးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းတိတ္တိတ္ေလး ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ေကေဇာ္ကလည္း တစ္ပုဒ္က တစ္ပုဒ္ရြတ္ဗ်ာ။
ကိုသိန္းေဇာ္ ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီၿပီးရင္ ဒီထက္ပိုေဝးလည္း ဒီထက္ပိုမေဝးေတာ့ပါဘူး က,ဗ်ာ ဆိုရင္ ကေတာ့တာပဲ။ အသံခ်ိဳေလးနဲ႔ ေဝ့ဝဲ လိပ္ျပာေလးေနာက္ သူ႔ပရိတ္သတ္ကလည္း လြင့္လူးလိုက္သြားေတာ့တာပဲ။ ေမာင္သိန္းေဇာ္လာၿပီဆို ဒရယ္လ္ဂူလာက ကပ္ပါလာေတာ့တာပဲ။ ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္႐ုံရဲ႕ေနာက္ေဖး
အခင္းသြားရာနဲ႔မီတာ ၅၀ ေလာက္အကြာမွာ ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ကဗ်ာျပင္ၾကေတာ့တာပဲ ဘီလူးသံတၿမိဳင္ၿမိဳင္ ၾကယ္တစိုစိုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ညလုံးအိပ္မရတဲ့ ညႀကီးရဲ႕ေကာင္ေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီသရဲမွာ လိပ္ျပာလြင့္ေနၾကတာေလ။ တစ္ႏွစ္ရဲ႕ တစ္ညက ပင္လယ္ကို စလုပ္တဲ့ပဲ့ထိန္းတစ္ေယာက္ပါလာတယ္ဗ်။
ဆလိုင္းရန္လိန္မႈံးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဥေရာပအခင္းအက်င္းနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ေဇယ်ာလင္းဗ်လူေတြညႇပ္ေနတဲ့ ပြဲေစ်းတန္းထဲက ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္တဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ အသုတ္စားၾကတယ္ ထင္ပါတယ္ ကိုေဇယ်ာလင္း ကိုေခ်ာ ေမာင္ဖီလာ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့ ။ ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ေရေဆးငါးအမႀကီးတစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ေတာ့ အဲ့ဒီ ဒရယ္လ္ဂူလာက မ်က္လုံးနဲ႔ပစ္မွားလိုက္လို႔ တစ္ခါတည္း ကိုယ္ဝန္ရသြားမယ္လို႔ ပလုတ္က်င္းလိုက္ေရာ နင္းၾကမ္းကေတာ့ ဟာကြာ ဆိုၿပီး ေခြးေျခနဲ႔ သူ႔ေခါင္းသူ or တစ္ေခါင္းေခါင္းကို ႐ိုက္မိမတတ္ပဲေပါ့။ အဲ့ဒီလို မစဥ္းစားျခင္းေသတၱာထဲက ေမးခြန္းမရွိပဲထြက္က်လာတဲ့ အေျဖေတြအေၾကာင္း ျဖဴးက မိုးေအာင္သန္းေဌးလို႔ ေခၚတဲ့ N ၾကယ္မင္း ဆိုတဲ့ ေဘာလုံးကို ကြ်န္ေတာ္တည္ကန္ၾကည့္ေတာ့ ဘာဟုတ္ေသးလဲ အဲ့လိုလုပ္ခ်င္လို႔ တစ္ည သူ႔ကို ျမစ္ဆိပ္ေခၚသြားၿပီး ပင္လယ္ထဲတြန္းခ်မလို႔ၾကံစည္ၾကတယ္ လမ္းမွာ ကိုေခ်ာေရ အဲ့ဒီလမင္းႀကီး ကိုနာမည္ေပးပါဦးဆိုၿပီး ေမးခြန္းေပးေတာ့ "သလိပ္ဖတ္ႀကီး" ဒဲ့ႀကီး သူတို႔ ကြ်တ္သြားခဲ့ၾကတာ။ ျဖဴးမွာ သရဲေျခာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲဗ်ာတဲ့။ ပဂိုးမွာ အဲ့ဒီသရဲက ၃၁ ဘုံနီးပါး ေျခာက္သြားတာဗ်။ ဂုဏ္သေရမရွိတဲ့ ႐ိုးရွင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဟိုတည္ ကဗ်ာကို ဒီမွာေရးသြားတယ္။ သြားကိုက္ျခင္းမွလြဲ၍ အျခားအေၾကာင္း ဘာမွမရွိပဲ ခုန္ခ်သြားတာကို ဒီမွာေျပာသြားတယ္။ ပင္လယ္ေလသြားရွဴဦးမယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားတဲ့ ကေမ႓ာဒီးယား ခ်ာတိတ္ေလးအေၾကာင္းကို သူပဲ ေခ်ာက္တြန္းေပးလိုက္သေယာင္ေယာင္ ေျပာသြားတာေတြ အဲ့ဒီ ကာလာမဝင္တဲ့ အျဖဴအမဲဆိုင္ေလးေတြမွာဗ်။
ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ "ေဟ့ေရာင္ေတြ ခုေျပာတဲ့ဟာေတြ မင္းတို႔ ကဗ်ာထဲထည့္မေရးနဲ႔ေနာ္ ငါလုပ္မလို႔ တဲ့"
ၾကာလာေတာ့ ေနရတာေပ်ာ္ေပ ရႊင္ေပမယ့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့ ေညာင္းလာတာေပါ့ ေရခမ္းမိုးခမ္း ေတြျဖစ္လာေတာ့ တာေပါ့ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ခုခံေပါ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ဆြဲလားရမ္းလားေပါ့ ကိုယ္နဲ႔မေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ဝပ္က်င္းအထိလိုက္လာၿပီး မက္ေဆ့ထားခဲ့ေပါ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္အေမက သတင္းေပးေပါ့ "ဟဲ့ ဆံပင္ဖားလ်ား ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္နဲ႔ ကိုေခ်ာဆိုလား လာသြားတယ္" ဘယ္မွာရွိေနမယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အေမ့အိုကညည္းေသးတယ္ "လူကတစ္မ်ိဳး နာမည္ကတစ္မ်ိဳး ကိုေခ်ာတဲ့ ေမာင္ေထြး ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ေနာ္" တဲ့ "အာ အေမ အဲ့ဒီလို မေျပာရဘူး အဲ့ဒါ တကယ့္ဆရာႀကီးဆိုေတာ့ ဘာဆရာလဲတဲ့ လက္သမားဆရာလားတဲ့ ဒါဆို နင့္အေဖ သူငယ္ခ်င္းေပါ့တဲ့" ( ကြ်န္ေတာ့္အေဖက လက္သမား ဆရာေလ ) ဒုကၡပါပဲ အလုပ္ကိစၥလာတာနဲ႔တူတယ္ ငါ့ေယာက္က်ားေတာ့ဆူေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ပူေတာ့မွ မဟုတ္ပါဘူးအေမရဲ႕" ကဗ်ာဆရာပါ " ဆိုေတာ့မွ " ေသနာေကာင္တဲ့ " ကြ်န္ေတာ့္ေျပာတာလား ကိုေခ်ာကိုေျပာတာလား မသိေပမယ့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီးျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဟဲ့ ဘယ္လဲတဲ့ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုေခ်ာကို လက္ဖက္ရည္သြားတိုက္မလို႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ကေသနာေကာင္တစ္ေကာင္က ဝွစ္ကနဲ ထပ္ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေလထန္ကုန္းကို မေရာက္မျဖစ္နဲ႔ ၃၃ လမ္း မွာ ဒရယ္လ္ဂူလာဟာ မရွိမျဖစ္ လမ္းေစာင့္နတ္ႀကီးေပါ့။ ေခြးေျခပုပုေလးေတြေပၚက ကဗ်ာျမင့္ျမင့္ႀကီးဟာ လမ္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးေတြရဲ႕ လွယဥ္ေက်းမယ္ကို ပါးစပ္နဲ႔ကဗ်ာေရးၿပီး ခ်စ္ခင္သူ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း သူ႔အမ်ိဳးသားေကာင္းေတြကို သင္တန္းေပးေနတယ္။
ဘာတဲ့" တစ္လုံးခ်င္း ခုတ္ေမာင္းသြားတယ္တဲ့"ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ "ေဟ့ ခရမ္းျပာႀကီး ဘယ္တုန္းကေရာက္သလဲ" ဘုရားသခင္ကလည္း ဒီေန႔မွ ဘယ္မွာ ဝိုင္သြားမူးေနမွန္းမသိဘူး ကိုယ္ ညေနစာ မစားရေသးဘူးတဲ့ " သိပါၿပီဖ်ာ့ လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ ပါသြား လိုက္သြားရေတာ့တာပဲ မဆြတ္ခင္က ၫႊတ္ခ်င္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုး ေကာင္းေကာင္းေႂကြးခ်င္ေမြးခ်င္လို႔မရပါဘူးဗ်ာ ေသာက္လို႔ရမယ့္သူေခၚမယ့္ေနရာပဲ အညံ့ခံလိုက္ရေတာ့တာပဲ။ ပဂိုးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ဖီလာ ( နင္းၾကမ္း ) ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး က်ံဳး႐ိုးတန္းထိပ္ အမွတ္ ၃ အမိ်ဳးသားေက်ာင္းေရွ႕က ရန္ကုန္ကားဂိတ္ကို မေက်နပ္ေက်နပ္နဲ႔ သူ႔ဘယ္အျပန္ကိုမွန္းမသိလိုက္ပို႔ ခဲ့ရတဲ့တစ္ေန႔ကို ေမ့မရခဲ့သလို သူမရွိေတာ့တာဟာ အေမ အသက္ ၈၆ ႏွစ္နဲ႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွ ဆုံးသြားသလို ေလာေလာစယ္ ဒီ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထားၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေခြးကေလး အာႏိုး မရွိေတာ့သလိုပဲ အခံရခက္လွပါတယ္။
တကယ့္ ခ်စ္စရာအတုံးအခဲႀကီးပါ ကဗ်ာေရာ လူေရာ ခ်စ္စိတ္အဝင္ခံရတဲ့ လူႀကီးပါ ကြ်န္ေတာ့္ကို အၿမဲ ေျခာက္ေနႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာဒရက္ကူလာ ၿမိဳ႕စားႀကီးပါ။
( တူး )
သူမရွိေတာ့ သူဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ႏိုင္ငံ့အေရးႀကီးပဲ သူကိုမျဖတ္ပဲ ဒီဘက္ကမ္းကူးဖို႔ရာ တံတားေတြကိုယ္တိုင္က ဘိုင္အိုဂ်က္ဆစ္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ရတာပဲ။
လာခဲ့ၿပီ
ကဖို႔
ၿမိဳ႕ရြာတို႔ ကဖို႔လာခဲ့ၾကၿပီ။ ။
ျမင္ကြင္းႀကီးတစ္ခုကို ၁၉၈၈ မွာ ခင္ဗ်ားရွိခဲ့ေနရင္ေတာ့ ဒီ ဝတ္မႈန္ထဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဝင္ကူးခဲ့မွာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝတ္မႈန္ကူးခဲ့ၾကပါတယ္ တကယ့္ကို
" ေသြးေလျမန္ဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြနဲ႔ " ေလ။
လမ္းေပၚက ကဗ်ာဆရာ လမ္းထဲကကဗ်ာဆရာ ရထားေပၚက ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ေစ်းထဲအရပ္ထဲက ျပည္တြင္းျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားအရက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုဘယ္လ္ဆုေပးရင္လည္း အထိန္႔တလန္႔ ထမျငင္းပါ မထူးျခားသလို လက္ခံရမွာေပါ့ပဲေလလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာပါပဲ။
ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေျပာရင္ သူ႔အေၾကာင္းပါလာၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေျပာရင္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းပါလာတာဟာ ဝဋ္နာကံနာလို႔ ထမေျပာလိုက္ပါနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ လြန္ေလၿပီးေသာ ခင္ဝမ္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ ဓာတ္စာေပါ့ဗ်ာ မမခ်စ္နဲ႔ မုန္တိုင္း စင္ေရာ္နဲ႔ တိုက္ဖြိဳက္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာက နလန္ထခဲ့သလား ၇ တန္းက်ခဲ့သလား ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ေပမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ထမင္းသိုးမ်ားစားၿပီ ပင္မွည့္ေတးေသာက္ခဲ့တာ လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေလ။ မမွတ္မိတာကို မွတ္မိသေယာင္ျပန္ျပန္ေခၚၿပီးသတိတရ ေဝးဝါးေနရတာကိုက ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အႏုပညာကမ႓ာမ်ားလားေပါ့ ေသာ့မရွိတဲ့တံခါးေတြ မင္းတုန္းမရွိတဲ့ျပတင္းေပါက္ေတြက တကယ့္ဖီးလ္ပါ။ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္က မိုက္ ေပါ့။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ေနရတာ လမ္းေဘးအုတ္ခုံ ကန္ေဘာင္ညမ်ား မီးကင္တဲနဲ႔ ဇရပ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္သားေမြးျပဳရသလို ေက်နပ္ရတယ္။ စိုရႊဲျခင္းမိုးရာသီပဲ ခင္ဗ်ားဟာ ဆိုက္ေဘးရီးယားေျမေအာက္မွာျမႇဳပ္ထားတဲ့ အေလာင္းပဲ။
ကဗ်ာေတြ ဘယ္ေတာ့မွမသိုးေပါ့။ မသိုးကဗ်ာေတြနဲ႔ သိုးတစ္ေကာင္ကိုခ်စ္ရသလို ခ်ိဳပါတယ္ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရ။
ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ တကယ့္ျမစ္ဆုံႀကီးပါ။ လျပည့္ညေတြသြန္ခ်ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က် အေမွာင္ထဲ ဝင္ထိုင္ေနသူေပါ့။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ကဓူဝံၾကယ္ကိုခူးၿပီး သူ႔သမီးေလးရဲ႕နားရြက္တစ္ဖက္မွာ နားဆြဲလုပ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ထမင္းလုပ္တစ္ျခမ္း အေမွာင္ခ်ထားခဲ့ရတဲ့ ကမ႓ာထဲ သူက စီးဆင္းသြားေနရတာ။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚက ဓားဒဏ္ရာကို လူေတြျမင္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေအာက္က ေသနတ္ဒဏ္ရာကိုေတာ့ သတိထားႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ သူက ေလာကဓံ သိပ္ၿပီးအခ်စ္ခံရတဲ့သူလား။
ေလာကဓံကိုစီးၿပီး သစၥာရွာထြက္ခဲ့တဲ့သူလား။
ေဟာဒီမွာ
ကြဲအက္စူးရွစြာ မႈတ္တင္လိုက္တဲ့
အသံ
ေငြဟာ သက္ရွိျဖစ္တယ္
လူဟာ သက္မဲ့ ျဖစ္တယ္...တဲ့ ။ ။
ေၾကကြဲဘြယ္ စၾကဝဠာ အတြင္းသံႀကီးပါ။ ေမလမွာ သစၥာပန္းမ်ားကိုစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သူ နတ္သားႀကီး။
အဲ့ဒီဘဲႀကီးက အရမ္းနပ္တာ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အရမ္းလည္တာ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အရမ္းမိုက္တာ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လူလည္ လူနပ္ လူမိုက္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ ကဗ်ာနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္။ ကဗ်ာနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ သူနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ မကြ်တ္တရားႀကီးရသြားဖို႔သာရွိရဲ႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဝိုင္း share ရင္ ဒီေန႔ ေရာက္လာတာပဲၾကည့္။
မဆုံးဘူး သမၼတေတြ မိန္းမေတြ ၿမိဳ႕ေတြ ေသြးဆုံးသားဆုံးေပမယ့္ ကဗ်ာကေတာ့ မဆုံးဘူး ေရာက္တဲ့ေနရာကျပန္ျပန္စ မဆုံးဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ထမင္းသိုးခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔မဆုံးသလိုေပါ့။ ကဗ်ာမဆုံး ေမာင္ေခ်ာႏြယ္မဆုံးေပါ့ ။
ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းနာရီေတြသာ
ခရီးထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ခုေလာက္ဆို
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေလာက္ၿပီလို႔ သူေတြးခဲ့တယ္။
သူမေတြ႕ခဲ့တာေတြ သူမရခဲ့တာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မေတြ႕ခဲ့ မရခဲ့တာေတြပဲ ဆိုရင္
ကေလးေရာ ေစာင္ပါ ဖ်ားနာေနခဲ့ပါၿပီ။
ရင္အုပ္နီနီဆတ္သြားကိုေရးခဲ့တဲ့ ကမ႓ာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာဆတ္သားႀကီးပါ။ ေခြးနဲ႔ေရာ ကေလးနဲ႔ပါ အဆင္ေျပခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ကဗ်ာအလံႀကီးပါ။ ရန္သူမေရြးခ်စ္ခဲ့ႏိုင္တဲ့ ညအမည္းႀကီးပါ။ ၾကယ္ေပါက္စနေလးေတြ တက္တက္ေဆာ့ခံရတဲ့ ကတၱီပါအနက္စႀကီးပါ။ အာဂ်င္တီးနားဂႏၴဝင္ႀကီးမာရာဒိုနာကေျပာတယ္ ကဗ်ာေတြကို ေမွာ္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔လက္ကိုကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ဂိုးသြင္းခဲ့တာေပါ့ကြာတဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်န္ေနေသးရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဘာဆက္ျဖစ္မလဲ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ က်န္ေနေသးရင္ ကဗ်ာေလာကႀကီး ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတိတ္ ခင္ဗ်ားအရိပ္နဲ႔ဆက္သြားေနမိတုန္း
ေဆာ္ကားသူမ်ားအရပ္နဲ႔ ေမာ္ကားေနသူမ်ားဇရပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာလည္ ေမာေနတုန္းပါပဲ ကိုကဗ်ာေခ်ာရယ္။ ။
( သရီး )
ေရွ႕ေဟာင္း ဂရိျပဇာတ္ေရးဆရာ "ဆိုဖိုကယ္လ္" ( SOPHOCLES ) ( ၄၉၈ - ၄၀၆ ဘီစီ ) သည္ စကားဝိုင္းတစ္ခုတြင္ မိမိသည္ ကဗ်ာ သုံးပုဒ္ကို သုံးရက္တိတိ ေရးခဲ့ရသည္ဟုေျပာမိသည္။ ဤစကားကိုၾကားေသာ္ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳအဆင့္သာရွိေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က အထင္ေသးသံျဖင့္ေျပာသည္။
“ သုံးရက္ ဟုတ္လား။ က်ဳပ္ဆို အဲဒီေလာက္အခ်ိန္ရရင္ အပုဒ္တစ္ရာေတာင္ေရးႏိုင္ပါရဲ႕”
ဆိုဖိုကယ္လ္ ျပန္ပက္သည္။
“ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီကဗ်ာေတြဟာ သုံးရက္ပဲခံလိမ့္မယ္ဗ်”
( ေမာင္ေကာင္းထိုက္ရဲ႕ သူတု႔ိလည္း ရယ္စရာေျပာတတ္သည္မွ )
အႏုပညာမရခင္ လူလည္လုပ္နည္း အရင္တတ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာသြားတာကိုလည္း ႐ုံျပည့္႐ုံလွ်ံ ၾကားေယာင္လို႔။ အဲ့ဒီ သုံးရက္ခံကဗ်ာေတြကိုလည္း “ - း ” ကို မင္ဆြတ္ေရးရင္ေတာင္ တစ္ေန႔ကို အပုဒ္တစ္ေထာင္ေလာက္ရတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားႀကီးေျပာသြားခဲ့ပုံကိုလည္း အုပ္ေရ သုံးရာ ကဗ်ာဆရာ သုံးသိန္း တိုင္းျပည္မွာ ဖာတစ္လုံးေခါင္းၾကားလို ေခါင္းျပားေအာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕ “ အို... အသင္ ေလာကကဗ်ာ ” ။ ။
ခရမ္းျပာထက္လူ
December 15 , 2017 at 11:54 PM
(
ခရမ္းျပာထက္လူ ၏ facebook စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
Labels: ခရမ္းျပာထက္လူ, အမွတ္တရမ်ား
