လြတ္လမ္း

JANUARY 9, 2016 PUBLIC
(၁)
အခန္းထဲမွာ ပန္ကာမပိတ္ခဲ့ရဘူး။ သီခ်င္းေတြလည္း အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ခဲ့တယ္။ ေၿခသံေတြလံုခဲ့ၿပန္ေရာ။ ထသြားထလာေလွ်ာက္ထြက္လာလိုက္ရံု။ ေလေၾကာင္းသင့္ရာမွာ ေခါင္းေလာင္းေသးေသးေလးေတြ စက္၀ိုင္းပတ္ လည္ရစ္ခဲ့မွာေပါ့။ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အ၀တ္ေတြေရာပဲ။ အခ်ဥ္ေဖာက္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ထဲႏိႈ္က္ထားတဲ့ လက္ေတြပဲအတူပါလာတယ္။ ဘာလို႔အိပ္ခ်ိန္ေတြရွိေနၿပီး ေရာက္လာရတာလဲ။ အေညာင္းေၿပတယ္ပဲရွိတယ္။ အညာေၿပတယ္မရွိဘူး။ ေလကိုႏႊင္ရင္းထြက္လာၿဖစ္ခဲ့ၿပီပဲ။
(၂)
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ တစ္ဖက္အိ္မ္က လင္မယားကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ပါးစပ္ဖ်ားတင္ ပထမဆံုးတစ္ေၾကာင္းကို ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္အၿဖစ္စာစီတယ္။ “ႏွင္းေတြအရမ္းက်တာပဲ”။ တစ္ဖက္က ၿပန္ႏႈတ္ဆက္သံမၾကားရခင္ ၿမင္ေယာင္မိသမွ်ေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေတြအေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ၿပတ္က်က်န္ခဲ့မွာ။ စကားစၿမည္ေၿပာေနဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္မီးတိုင္ေတြရဲ႔ စြမ္းအင္အရင္းအၿမစ္က ေဟာဟိုေနာက္က ခဲေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တလိပ္လိပ္တိမ္ေတြလား။ ဘ၀ရဲ႔ အႏွစ္ခ်ဳပ္က လမ္းေလွ်ာက္ၿခင္းလားပဲ။ သစ္ပင္တိုင္းၿမင္လိုက္ရရင္ သစ္ရြက္ေတြမေၾကြခ်င့္ ေၾကြခ်င္။ ၿမဴေတြက ေခတ္ကာလကို ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ လက္သည္တရားခံလား။
(၃)
အိမ္သာတစ္ခုအၿမန္ရွာရမယ္။ ေတြ႔ကရာစတိုးဆိုင္ထဲ ၀င္လို႔မၿဖစ္ဘူး။ လက္မေထာင္ရင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့မွ အလင္းေရာင္မွာ ေတာက္လက္ေနတဲ့ လက္သည္းေတြညွပ္ဖို႔။ သတိထားမိတယ္။ သတိရတာက သတိရတာပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရာက္ေနက်လမ္းပဲ။ ည က အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်တယ္။ မိုင္တိုင္ဆယ္ခုသာသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာေပါ့။ မနက္လင္းၿပီဆိုတာ မသိသာဘဲ မေနဘူး။ ေက်ာက္မီးေသြးရထားေတြက ေရေႏြးေငြ႔၀မ္းဗိုက္သားေတြနဲ႔ သံလမ္းကို အထိုက္အေလ်ာက္ၿဖတ္ခဲ့မယ္။ သားသတ္ရံုဆီ တြားသြားေနတဲ့ အတိတ္ကာလၿပပုဒ္ပဲ။ လာရာလမ္းကို ၿပန္ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ပန္ကာ ပိတ္ခဲ့လား ၊ မပိတ္ခဲ့လား။
(၄)
ကုိယ္ကေအးရင္ေပ်ာ္တယ္။ လတ္တေလာ ၿငီးေငြ ႔ေနမိတာ အမွန္ပဲ။ အကၽြတ္တရားလို႔မဆိုလို။
(၅)
တံခါးလည္း ၿပန္မေစ့ခဲ့မိ။ ေအးေရာ။ စီးလာတဲ့ဖိနပ္က ေၿခေခ်ာင္းအေပါက္ေတြ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္တာ ၿမင္ေနရတယ္။ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း ေလထက္သိပ္သည္းတဲ့ ေခၽြးနံ႔၀င္၀င္လာတယ္။ မနက္စာ စားသင့္ေနၿပီ။ အိတ္ထဲမွာ စိတ္ပဲပါတယ္။ စိတ္တိုင္းက်တစ္ေနရာရာ ေရာက္သြားမွၿဖစ္မယ္။ အေၾကြေစ့ေတြကေရာ ကူညီရာေရာက္ပါ့မလား။ ဖ်က္သိမ္းထားတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ အလိုအေလ်ာက္ စုေဆာင္းေနမိတာ အက်င့္ၾကီးကိုပါလို႔။ ရွဥ့္မိသားစုလမ္းေပၚတက္ေဆာ့ေနၾကတယ္။ ကားအသြားအလာ က်ဲပါးစၿပဳလာၿပီ။ ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေၿပာင္ေနတဲ့ ကြင္းၿပင္စိမ္းစိမ္းထဲက စာေၿခာက္ရုပ္ေတြလား၊ ေဒသခံေတြလား။ ဘာမွကို ၾကိဳၿပင္ဆင္ထားတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ည၀တ္အက်ၤ ီေတာင္ မၿဖစ္မေနလဲခဲ့တာမလား။ ထမင္းစားစားပြဲမွာ အရင္းအတိုင္း ပန္းကန္ၿပားေတြ။
(၆)
ဖိနပ္သံၿပန္မၾကားရေတာ့ဘူး။ ဆံပင္ေတြအရွည္ၿမန္လာတယ္။ မေကာင္းတတ္လို႔ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ပူေနမွာစိုးလိုတဲ့ စာတစ္ေစာင္ရယ္။ “အထူးတလည္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့မယ္”။ ပန္ကာမပိတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာလား။ မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႔ ေခါင္းတိုင္တစ္ခုမွာ ေညွာ္နံ႔တခ်ိဳ႔ အရည္ေပ်ာ္က်ေနတယ္။ ဓာတ္ၾကိဳးတန္းရဲ႔ မလွမ္းမကမ္းတိုင္းမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိငွက္ေတြနားေနသလိုပဲ။ မ်က္လံုးေတြဆူလာတယ္။ အဲဒီငွက္ေတြကို ၿမင္းက်ားေတြလို႔ အေရာင္နဲ႔နာမည္ေပးမယ္။ လမ္းဆံုလမ္းခြက ပန္ကာၿပန္ပိတ္ဖို႔ သင့္မသင့္ေတြးမိေစသလား။ ဟုတ္တိပတ္တိ အေႏြးဓာတ္ရလာေတာ့ ဖိနပ္ေတြကို ကန္ထုတ္လိုက္ၿပီ။ ေၿခအိတ္ေတြ အနံ႔မထြက္တဲ့ရာသီ။ လမ္းရဲ႔ အဆက္အဆံက ပံုေၿပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့ဆံုးမလဲ။ ရပ္ၿဖစ္္မွ သိမယ္။
(၇)
ဒီဘက္ကေတာင္တန္းေတြဟာ ေၿမပံုမွာ ဘယ္လိုမို႔ေမာက္မလဲ။ ဖိနပ္ခၽြတ္မီးလံုးပ်က္ေနတာရယ္။ အေသးစား အေၿပာင္းအလဲတစ္ခုရယ္။ ေန႔ေတြထပ္ေနတယ္။ ေန၀င္ၿပီး မိုးခ်ဳပ္။ မီးလည္းမၿငိမ္းတဲ့ အနမ္းေတြ။ စ ေၿခခ်မိခါစေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ။ စီးေနက်ဘတ္စ္က ဒီဘက္ကၿဖတ္မယ္။ မထင္ဘူး။ ေရာက္ရာ ဓာတ္တိုင္က ေစာင့္ဖို႔ အဓိပၸာယ္တစ္ခုလိုတယ္။ အေမာေၿဖမယ္။ အနားယူမယ္။ ဘာကိုမွ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အသက္ရွဴႏႈန္းကို ညိွယူမယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ၿငာမထည့္ဖို႔။ မွာဖို႔ ေမ့ခဲ့တယ္။ ပူေဆြးေသာကကို နာရီအပိုင္းအၿခားနဲ႔ သတိေပးေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အနားရသြားတဲ့ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ေပါက္ခ်လာမွာကို ေစာင့္ေနမိတာမ်ိဳး။ လမ္းဆံုေတြ ပိုပိုမ်ားလာၿပီး လာရာလမ္းကို အေၾကာင္းမဲ့ မွတ္မိေနေသးတာ။ မ်က္မွန္းတန္းမိဖို႔ မိုင္ေတြအမ်ားၾကီးလည္း မလိုလွဘူး။ အမွတ္သညာတည့္တည့္ ရပ္ေနမိတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ နာမည္လို႔ ထင္ရတဲ့ အသံထြက္တစ္ခုကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေၿမတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ သက္ရွိထင္ရွားလူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ေနတဲ့ လူတစ္စုရဲ႔ ေကာက္ရိုးၾကြက္ကိုက္ စ်ာပန။
(၈)
လက္မကေတာ့ အခုအခ်ိန္ေထာင္ထားတုန္းပဲ။ တစ္စီးတစ္ေလေတာ့ လမ္းၾကံဳေကာင္းပါရဲ႔။ ေန၀င္သြားခဲ့တာ ပန္ကာမပိတ္ခဲ႔လို႔လား။ မဟုတ္ရင္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ေၿခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ရာ၀င္လိုက္မိေတာ့မယ္။ ေၿမၾကီးနဲ႔ေက်ာခ်င္းကပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္က အကန္႔အသတ္ရွိတယ္။ “လိုက္မွာလား”။
(၉)
ဘယ္ဘက္ကိုသြားမွန္း မသိရတဲ့ ကားတစ္စီးဆီက တံခါးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ လမ္းက တေမွ်ာ္တေခၚ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့မယ္။ရွဥ့္ေတြအိမ္ၿပန္ၾကတယ္။ ေနလံုးၾကီးေရာပဲ။ လေရာင္က မီးမထြန္းထားတဲ့အိမ္ကို တံခါးတိုးတိုးေခါက္ပါ။ လမ္းရဲ႔အဆံုးမွာရွိေနတဲ့ ဓာတ္တိုင္က ပထမဆံုးသက္ဦးမဟုတ္ဘူး။ လမ္းကဘယ္ကို ဘယ္လို လမ္းၾကံဳလိုက္မလဲေပ့ါ။ ေရာက္ရာေပါက္ရာေလေတြ အတိုက္ၾကမ္းတဲ့ေန႔က …
“ထြက္ခြာတယ္ဆိုတာ လူေတြရဲ႔အလုပ္ေတြထဲကတစ္ခုပဲ
ေယာက်္ားမိန္းမအလုပ္မဟုတ္ဘူး”
အေရွ႔အေနာက္ခၽြန္ၿမေနတဲ့ သံၿပားဆိုင္းဘုတ္ရဲ႔
ၾကက္ေၿခခတ္ပံုစံနဲ႔
“လမ္းဆံုမွာ လမ္းမဆံုးပါ
ထို႔အတူ လမ္းဆံုးမွာ လမ္းမဆံုပါ”
ေတာင္ေၿမာက္ကပ္ထားတဲ့ နံရံကပ္ ေမာ္တယ္ေၾကာ္ၿငာ။
အိမ္ၿပန္ေရာက္ပါၿပီလား။ ။

-ေကာက္ေကြ႔