ကြၽဲ
ဒီအေျခေရာက္မွ သံမွန္ကို ျပန္ညႇိေနရတဲ့လူလို
ငါ့မွာ
ေစာင္းက တဖက္
ခ်ိဳဖ်ားမွာ ကားခနဲပါသြားမွာက တဖက္
ငါ့မွာ
ဒါႀကီးနဲ႔ နီးရေလျခင္းက တဖက္
ဒင္း.. ဂီတနဲ႔ ဒီေလာက္ဒံုးေဝးရေကာင္းလားက တဖက္
ငါလည္း ျခံဳထဲ တျမျမေသြးခဲ့ဖူးတာပဲ
မင္းလည္း ေျမစာပင္ေတြ ေထာင္းေထာင္းေျခနင္းဖူးတာပဲ
ငါလည္း သူမ်ားအခင္းဝင္စားဖူးတာပဲ
မင္းလည္း ကိုယ့္အခင္းကိုယ္ ျပန္နင္းခဲ့ဖူးတာပဲ
ငါလည္း နဖားႀကိဳးကို ခ်ိဳနဲ႔ရစ္ၿပီး ေဆာင့္ျဖတ္ဖူးတာပဲ
မင္းလည္း 'နဖားကြင္းက် ' ခ်ည္ခံရတဲ့အခါ
ႏွာႏုျပတ္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ဖူးတာပဲ
ငါလည္း ရႊံ႕ထဲ ခေလာက္ႏွစ္ၿပီး
လာေကာက္မယ့္သခင္ကို လွည့္ျဖားဖူးတာပဲ
မင္းလည္း 'ေဖ့သား' တခ်က္ေခ်ာ့႐ံုနဲ႔
ဆင္ဟန္နဲ႔ ေမာ့ခဲ့ဖူးတာပဲ
အားလံုးညီေအာင္
ဤလို႔ေရးလိုက္ရဲ႕
(ေခတ္ႀကီးထဲ) ကြၽဲလို႔ ဖတ္ၾကဖို႔ပါဘဲ ။
ကိုသန္းထြန္း
Labels: ကိုသန္းထြန္း
posted by D Wathone Khat @ February 18, 2018
0 Comments
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home