အဲဒီ ဇာတ္ကိုငါသိတယ္ ၊ "ပဒုမ" ဆိုမကယ္ဘူး
ဖယ္ရီေပၚက ဆင္းလာေတာ့
မင္းေျခခံုမို႔မို႔ေလး
ဘတ္စ္ကားေပၚအတက္မွာ
လက္ခနဲ မင့္သလံုးသားေလးလွခ်က္
သိပၸံအေဆာက္အဦေလွကားထစ္ေတြမွာ ထိုင္ေနတုန္း
မင္းထဘီအနား အဖ်ားခတ္သြားေတာ့
ငါ့ရင္ တလွပ္လွပ္ခုန္သြား
ငါ့ဘုန္းတန္ခိုးေတြနိမ့္သြား ၊ သို႔ေသာ္ ငါဂုဏ္ယူသြား
ငါ့စာသင္ခံုေ႐ွ႕က မင့္ဂုတ္သားေလးဝင္းအိႏုဖပ္ေနတာမ်ိဳး
ၿပီးေတာ့ ... ေမႊးညႇင္း႐ွိန္းျမဆံစဖြာရရာ ...
ငါျမတ္ႏိုးမိ
ငါရင္ခုန္မိ ၊ ငါခ်စ္မိ ၊ ငါတုန္လႈပ္ခဲ့တယ္
ဘယ္နကၡတ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး
ဘယ္အခ်ိန္မွာ လိင္စိတ္ဟာ လူးလြန္႔လႈပ္႐ွားခဲ့သလဲ ...
ငါသိပ္မမွတ္မိ
ငါတို႔တေခတ္လံုး ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ စီးဆင္းခဲ့တယ္
ဖဝါးနဲ႔နာပါ တူမႀကီး
မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ ရင္ဘတ္က နည္းနည္းဟိုက္လြန္း
မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ ခ်ိဳင္းၾကားက နည္းနည္းက်ယ္လြန္း
မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ စကတ္ကေပါင္းရင္းကို ကုတ္ကပ္တြယ္တက္ေတာ့မလို႔လား ...
ေငြတြင္းက နက္လာေလေလ
မင္းတို႔ခ်က္တြင္းက လိုက္လိုက္နက္ေလေလ ...
ငါရင္သပ္မိ ၊ ငါ႐ႈေမာမိ
ငါ့အသက္ကို သတိနဲ႔ထိန္းရတယ္
ငါ့သတိကို အသက္နဲ႔ထိန္းရတယ္
ဒါ မင္းတို႔ရဲ႕ " လမ္းျပေျမပံု " လား
ဒါ မင္းတို႔ရဲ႕ " ေပးထားခ်က္ " ေတြ မဟုတ္လို႔ဘာလဲ
မင္းတို႔ရဲ႕အလန္းဇယားေတြက
ဖားစီးငါးစီး ႏိုင္လွသကြဲ႕
အခ်စ္ဆိုတဲ့ Evolution က အရင္မလာဘဲ
လိင္စိတ္က Revolution လုပ္လို႔
ဖီဆန္လို႔ ၊ မႈန္ဆန္လို႔
ၿပီးရင္-က်ားစီးဖားစီးပုန္ကန္ေတာ့မွာလား
ငါမွားရင္ ငါ့ကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ တူမႀကီး
မွားမွား မွန္မွန္ ငါ့ေခတ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ တူမႀကီး ။
ကုိသန္းထြန္း
Labels: ကိုသန္းထြန္း
posted by D Wathone Khat @ February 18, 2018
0 Comments
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home