အရက်သမားဖေဖေ

ကမ္ဘာကြီးက ပညာတတ်အရူးတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေပြီး
လောကကြီးဆိုတာ အသံတိတ်ရွာနေတဲ့မိုးပါကွာတဲ့။

ငါဟာ လူတော်လည်းမဟုတ်ဘူး။
ငါဟာ သူခိုးကြမ်းပိုးလည်းမဟုတ်ဘူး။

မြို့ကြီးကိုနောက်ခံထားပြီး
တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်မော့သောက်ခဲ့တယ်။

စားပွဲခုံအိုအိုတွေပေါ်မှာ
ရေနဲ့ ကြယ်ပုံတွေ တစ်ပုံပြီးတစ်ပုံရေးဆွဲခဲ့တယ်။

ဗန်ဂိုးပန်းချီကားလိုပဲ
ငါ့ကို ဘယ်သူမှ နားမလည်ပါဘူးကွာ။

လူတွေရဲ့အကြောင်းကိုမလှောင်ပါနဲ့ အကောင်းမြင်ပါ
မင်းဘာလုပ်သင့်သလဲဆိုတာသိလိမ့်မယ်တဲ့။

ပန်းတွေကို နမ်းခဲ့သလို
ကျွန်တော်တို့ပါးပြင်တွေကိုလည်းနမ်းခဲ့ပါတယ်။

ဟိုးတုန်းကပေါ့
ကျွန်တော်တို့မှာ တောအုပ်ကြီးတစ်ခုရှိခဲ့တယ်။

နရနီ