တနဂၤေႏြမွာ ငါ့လက္ေတြ ထရမ္းပက္မႈတ္လိုုက္ရ

ဘယ္လိုုနည္းနဲ႕တြက္တြက္
ဂီတဆိုုတာ ပံုုေသနည္းတစ္ခုုရဲ႕ သခ်ာၤပဲ
တစ္ခါထက္ပိုုေျပာရင္ မမွတ္မိဘူးဆိုုတဲ့ ထိုုးကြင္းမင္ေၾကာင္ထိုုးသူ
သူ႔လက္ရာကိုု အေရခြံခြာပစ္ရင္း အေရျပားေပၚ အရုုပ္ေရး
အေရြ႕အတုုိင္း ေငးလိုုက္ရ
ေတာ္ၿပီ
ေအာ္ပရာဆိုုတာ ေၾကာ္ျငာစရာမွမဟုုတ္ပဲ
ရာသီဥတုုက ခ်စ္ခင္မႈ ေခါင္းပါးေနခ်ိန္မွာ
ဘဝနဲ႔ အရက္ကိုု ငါ့ခြက္ထဲမွာ ေရထည့္ၿပီး
ရင္ဘတ္ထဲ ေရသြန္ပစ္ေနတဲ့ ေရတံခြန္
မိုုးေရနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီကိုုေသာက္ရင္း
ေမ့ေနတဲ့ ကိုုယ့္နာမည္ကိုု ျပန္လည္ေတြ႕ခဲ့ရ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၃မိနစ္ထက္ ပိုုမေျပာရတဲ့ အူေၾကာင္ၾကားပဲ
ဘဝနဲ႔ ရိုုက္တဲ့ ရုုပ္ရွင္မၿပီးခင္မွာ
မီးခလုုတ္ဆိုုတာ ခုုပိတ္ခုုဖြင့္လိုု႕ရတဲ့ ျမစ္မဟုုတ္ဘူး
သူ႔အရိုုးအတုုိင္း အရြက္ေတြ အရိပ္လုုိ ရွည္လ်ားၿပီး
စကားလံုုးမပါတဲ့ ျပဇာတ္ရဲ႕တစ္ေန႔တာ စီးဆင္းမႈမွာ
ဆားမပါတဲ့ ငါဟာ ဘာနဲ႕ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္လဲ
ေငြေၾကးက ငါ့ကိုု ဘာနဲ႔ မွ်ား မွ်ား
ငါက ငါးတစ္ေကာင္မဟုုတ္လုုိ႔ မဟပ္မိခဲ့
မနက္ျဖန္ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုုးအထိ
မိုုးခိုုေနတဲ့ ငါ့ကဗ်ာမွာ ဘာစာသားမွ မပါခဲ့ဘူး။

ေဌးၾကည္ (စလင္း)
idea magazine, June, 2012