ငါရယ္ ငါ့မိန္းမရယ္ ငါ့သမီးရယ္
ငါ့ဘ၀
င့ါျပဇာတ္မွာ
လက္ခုပ္တီးတုိင္းလွည့္ၾကည့္မိခဲ့တဲ့ေန႕ရက္မ်ား
ငါအားထက္ ရယ္(ရီ)အားသန္
ငါအဖန္ဖန္
သူအဖန္ဖန္
ဘာပါလိမ့္
စၾက၀ဠာတဆုံးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္သလုိ
ေက်ာင္းသြားမယ့္သမီးရဲ႕ ပ်က္ေနတဲ့ထီးကို ျပင္ေပးလိုက္တယ္
ျပတ္ေနတဲ့ဖိနပ္ကို ဆက္ေပးလိုက္တယ္
က်ေနတဲ့စိတ္ကို ျမွင့္ေပးလုိက္တယ္
ငိုမေယာင္မ်က္ႏွာေလးကို ရယ္(ရီ)ေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တယ္
သူမဟာ စာရြက္အလြတ္လို ရုိးစင္းတယ္
ေလာကႀကီးက သပြတ္အူလုိ ရႈပ္ေထြးတယ္
“ခဏေနဦး သမီး
လမ္းမေပၚမွာ မုိးသက္ေလျပင္းက်ေနတယ္
(ဒါမွမဟုတ္)
ေနာက္တစ္ေနရာမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္”
မိန္းမရယ္
ေခတ္ေပၚ၀ဲဂယက္ထဲမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ အံ့ၾသစရာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူးကြာ
မရွိမျဖစ္လို႕
မထင္ေလနဲ႔
ဘယ္သူမွ ဒီဘ၀ႀကီးမွာ အရမ္းမလိုအပ္ဘူး
အရသာရွိတဲ့အဆိပ္ကို
နည္းနည္းခ်င္းစားလာခဲ့တာပဲ
ငိုစရာမ်က္ရည္မလိုေတာ့ပါဘူး။ ။
၀င္းေမာင္
Labels: ဝင္းေမာင္
posted by D Wathone Khat @ February 23, 2017
0 Comments
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home