ပုဂံ
အေဟာင္း
ေတာင္လို ျပိဳေတာ့မယ့္ မိုးလို
တစ္ခါက တစ္ဘ၀မ်ား
အဲဒါေတြ အားလံုးထားခဲ့ေတာ့
ထေနာင္းေၾကာင္ျခစ္ပင္ေတြလို ေနထိုင္တယ္။
နံရံမွ နံရံသို႔ စကားေတြေျပာလို႔
အရိပ္က အရိပ္ေပၚ ထီးမိုးလို႔
သမိုင္းေပးေသာဆုမွာ
ျပတင္းေတြကို တစ္ေနကုန္ ဖြင့္ၾကည့္မွာပဲ
နားေတြကို အသံကုန္ စြင့္ထားလိုက္မွာပဲ။
ငါက တစ္ပါးသူ အေရျပားအတြက္
တခါက သနပ္ခါးပင္ေလး ျဖစ္တယ္။ ။
၀င္းျမင့္
Labels: ဝင္းျမင့္
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home