အခုိးခံလုိက္ရတဲ့ပန္းခ်ီကား

အခ်ိန္ေတြကျမန္လုိက္တာ
ငါးဆယ္ေက်ာ္လူတေယာက္ရဲ႕လက္ပတ္နာရီဟာ ပုိမုိေလးလံတယ္၊

ေျမကမၻာေပၚထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သစၥာအျမစ္တြယ္ပုံမ်ဳိး
ေလကဆုိးသြမ္းသေလာက္ ေရကက်ုိးႏြံတဲ့ကမၻာတခုထဲမွာ၊
ခင္ဗ်ားပါးစပ္ထဲကုိ ေသနတ္ေျပာင္းထုိးထည့္လုိက္ရမလား
ေနာက္ထပ္ေသနတ္တလက္ရွိေသးရင္ ေနာက္ထပ္ပါးစပ္တေပါက္ဟေပးလုိက္အုန္းမယ္။

တတုိင္းတျပည္လုံး မင္းအေရးခ်ည္းပဲ
မင္းတေယာက္တည္းတုိင္းျပည္မွာေကာ ျပည္တြင္းစစ္ကၿပီးလုိ႔လား၊
ဒီတေခါက္ျပန္လာတာ ဖုန္ေတြကုိစိတ္အပ်က္ဆုံးပဲ တဲ့
နင့္အိမ္ေရွ႕ကႏွင္းေတြကေတာ့ နင့္အတြက္အက္ေဆးတပုဒ္ျဖစ္ပါေစ။

မင္းေဆာက္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ရုိးက မနိမ့္လြန္းဘူးလား
တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚတားထားတဲ့စည္းေပမဲ့ ေခါင္းဆယ္လုံးနဲ႔ဘီလူးက မေက်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး၊
ေလထုဟာ ဘယ္ေနရာမွာ သန္႔စင္ပါသလဲ
သစ္လုံးတင္ကားႀကီးေတြျဖတ္သြားတုိင္း ၿမိဳ႕ကေလးဟာအသက္ရႈရပ္ရပ္သြားတယ္။

ငါတုိ႔ ကစားနည္းေျပာင္းၾကရေအာင္
အေျဖကသိၿပီးသားဆုိ အဲဒါ ပုစၦာလုိ႔မေခၚဘူး၊
မီးဖုိကုိထပိတ္မလုိ႔လုပ္တုန္း တယ္လီဖုန္းသံကျမည္လာတယ္
အရက္ခြက္ထဲက ေရခဲတုန္းေပၚမွာ ငါ့မ်က္ႏွာဟာ ေအာ္သံ။  ။

ႏွင္းခါးမုိး
၁၀၊ ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၂၀၁၇