ပန္းေလွ

ေမာ႔ၾကည္႔ေနဆဲမွာ
တိမ္တစ္စဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ႔
နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြသာ
ရင္မွာက်န္ရစ္
ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေတြကုိေတာ႔
ၾကိဳးေလ်ာ႔ဂစ္တာတစ္လက္လို
ျပန္ညိႇဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနမိ
သတိတရား လက္လြတ္စြာေလ။

မ်ားလိုက္တဲ႔မာယာေတြ
ကမာၻေျမက
ဘာလုိ႔မ်ား လက္ခံထားတာပါလိမ္႔
ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔သာသာ စီးေမ်ာေနတဲ႔
ပန္းေလွေတြ
ပန္းတုိင္ကုိ အတူေရာက္ကာ
ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမွာလုိ႔
ဘာလုိ႔မ်ား မိုက္မဲစြာ
လက္ခံထားခဲ႔မိတာပါလိမ္႔။

ခရီးရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္
၀ဲဂယက္ေတြ
ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြ
ၿပီးေတာ႔ တုိက္ခိုက္ခံရမႈေတြ
ဒါေတြကုိ ... ငါ
ဘာလုိ႔ ေမ႔ထားခဲ႔မိတာပါလိမ္႔။

သတိ၀င္လာခ်ိန္မွာ
ပန္းေလွမ်ားစြာ
တခ်ိဳ႕...ကမ္းကပ္ခဲ႔ၾက
တခ်ိဳ႕...နစ္ျမႇပ္ခဲ႔ၾက
တခ်ိဳ႕...အတူစီးေမ်ာဆဲ
မ်က္၀န္းအသိထဲ
မၾကည္လင္စြာ...။

ဟင္႔အင္း...
အဲဒါ
ပန္းေလွေပၚက
မိုးေရစက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး
ကြ်န္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြပါပဲ။

မေနာ္ဟရီ
မေဟသီ။ေမ။၁၉၉၆