သစ္ငုတ္တေစၧ

ယခင္ကဆို
ေရႊအိုေရာင္ၾကြ၊ ၿပတင္း၀မွာ
ေငြလသရမ္း၊ တိုး၀င္နမ္းမွ
လူၾကမ္းပက္က်ိ ၊ ၿပံဳးၿပီးၾကည္႕သည္
ေခ်ာင္းသည္႕အိမ္ေၿမွာင္၊ ၿပဴးမ်က္ေၾကာင္ပဲ
သန္းေကာင္စုတ္ထိုး၊ ၾကက္ဖႏိူး၏
ပုဆိုးတိုမ၊ ငါလွ်င္ထ
အကတစ္ၾကိမ္၊ ၿဖစ္သြားၿပီ။

လကြယ္ေပ်ာက္ဆဲ
ေပ်ာ္ၿမဴးၿမဲ၊ ၾကက္ဘဲထုသံ
၀က္ထုသံမွာ၊ ရစ္သမ္ခ်ိဳၿမ
ဘ၀သစ္ပင္ ၊ ဆက္လက္ရွင္ၿမဲ
အဲ႕အဲ႕ကေလး၊ သားေခ်ာ႕ေတးက
အေ၀းလန္႕ပ်ံ၊ နံရံၾကားက
ပင္ကူးၾကားလ၊ ခ်ည္ဖြားကိုရက္
အကြက္ကုိဆင္၊ လုပ္ငန္းတြင္ဆဲ
ထူထဲၾကပ္ခုိး၊ ဓနိမိုးမွာ
မိုး၀ေကာင္းကင္၊ တိမ္ခဲမွ်င္တုိ႕
ၿခင္ေထာင္အစုတ္၊ ေလအမႈတ္မွာ
ငုတ္တုတ္ငါပင္၊ အသက္၀င္သည္
ၿမိဳ႕ရင္ခြင္က ေပ်ာ္သည္႕ည ။


တဲအိမ္ကုတ္မွာ
အေပ်ာ္ရွာသည္၊ ကဗ်ာေသးႏုတ္
ထုတ္မည္႕ကဗ်ာ၊ ဘာပါလဲ
ကာရန္ဆင္းရဲ၊ လူေနမြဲႏွင္႕
ခဲ၏အေရာင္၊ မေၿပာင္လက္ဘူး
ဘာမထူးဘူး၊ ရူးခဲ႕သည္ပဲ

ေလာက၀ဲမွာ၊ ေလွာ္လဲနစ္လိုက္
ထပ္ေလွာ္လိုက္ႏွင္႕၊ အမိုက္ထိပ္သီး
ထိပ္ေခါင္ၾကီးပါ၊ ရတာႏွင္႕စား
ရတာႏွင္႕သြား၊ ေခတ္ရထားေပၚ
ခုန္လႊားေက်ာ္ကာ၊ ေပ်ာ္ခဲ႕ပါ၏
ခါးကခ်ိ ။

တဲအိမ္ကုပ္မွာ
လဆုတ္လဆန္း၊ အံ႕ဖြယ္ခန္းပဲ
ဟင္းက်ဲခ်ိဳေသာက္၊ ငါးပိန္ေၿခာက္ေလွာ္
ပဲေလွ်ာ္ႏွင္႕ေလြး၊ ငါ သူေဌး
အေၾကြးတင္လွ်င္၊ အရွင္ဆပ္မည္ ။

တနပ္ မညည္း၊ ေရႊမန္းက်ည္ရြက္
ခ်ဥ္ခ်ိဳခ်က္ေလ၊ ၿမက္ၿမက္စားလွ
တစ္ဘ၀မွာ၊ ကဗ်ာဆရာ
ငါၿဖစ္လာ၊ ဇာတာထဲက
ေမာင္ကဲထ ။


အို - ရုတ္တရက္
မိုးကုတ္စက္မွ၊ လက္ခနဲလွ
ေလာင္မီးက်သည္၊ ကံထအိမ္မွာ
မီးက်ြမ္းပါၿပီ၊ ၿပာပုံၿဖစ္သြားေတာ႕၏။

မီးေလာင္ငုတ္တုိ
ေခါင္းတုိင္အိုသည္၊ ညဆို တေစၦ
ေန႕ တေစၦ၊ လူေတြ ေၿခာက္လွန္႕ေနေလၿပီ ။


ေနေသြးနီ
မိုးေ၀ ၊ ဧၿပီ ၊ ၁၉၈၇