စီးကရက္တလိပ္အေၾကာင္း

စီးကရက္ေတြလိုပဲ
ငါတို႕ဟာ ဘူးလိုက္ အေတာင့္လိုက္ စက္ရုံကေန စြန္႕ပစ္ခံလိုက္ရ
ျမိဳ႕ရိုးကို လက္နဲ႕ ပုတ္ၾကည့္ရင္ ေသးေသးတင္ နာနာဘာဝေတြကို ျမင္ရတယ္
ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ မေပ်ာ္တယ္လို႕လည္း မဟုတ္ပါဘူး ေပ်ာ္တယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး

စီးကရက္ေတြလိုပဲ
ငါတို႕ဟာ ဖင္စီခံအတပ္ခံေပးလိုက္ရ နာက်င္မွဳ႕သက္သာေစရန္
ေက်ာက္စာေတြထဲက အခ်ိန္နာရီေတြနဲ႕ အိမ္ျပန္လာခဲ႕ရုံသက္သက္သာ
ဟုတ္သည္လည္းရိွ မဟုတ္သည္လည္းရိွ မေျပာေတာ့ပါဘူး

စီးကရက္ေတြလိုပဲ
ငါတို႕ဟာ အလြမ္းေသြးသားေကာင္းခဲ႕ ေသြးသားထဲမွာ ေလ်ာ့ေျပသြားတဲ႕ စိတ္ဟာ စိုက္ဝင္
ဘဝကို ျပန္ေပးပါ ေအာ္ေန အူသံေတြဟာ အာသီသလမ္းမေပၚမွာ
ပန္းသီးကို စားမလို႕လား ဒါကိုလည္း မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး

စီးကရက္ေတြလိုပဲ
ငါတို႕ဟာ အဆိပ္လည္းရိွ အတိတ္လည္းရိွ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့
တခါတီးၾကည့္ရင္ ေျခာက္သံထြက္လာခဲ႕ "တံ တ်ာ ေတ ရွင္" ငါ ေမ့တယ္
ေခါင္းစီးမရိွတာကေတာ့ ေတာင္းတခဲ႕တာ ျဖစ္ခဲ႕တယ္

စီးကရက္ေတြလိုိပဲ
ငါတို႕ဟာ ရိုင္းစိုင္းယဥ္ေက်းစြာ နာက်င္အေငြ႕ပ်ံခဲ႕ မိုးစက္ေတြလိုပဲ
အီသာေငြ႕နဲ႕ အသက္ဆက္ထားတဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ႕တယ္
အခုဆက္လက္ျပီးေတာ့ တီးလုံးသံက ဘယ္ကမွ မၾကားရေတာ့ဘူး

ခင္ဗ်ားအခု မက္ေနတဲ႕ အိပ္မက္ဟာ
မေန႕ကနဲ႕ ဒီေန႕ က်ေနာ္ေသာက္ခဲ႕တဲ႕ စီးကရက္တလိပ္ရဲ႕ ေက်ာေပၚက
သမိုင္းေတြနဲ႕ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ပါပဲ (ေခ်ာ္ရည္ေတြေအာက္မွ ရိွေနမယ္)
အနင္းေခ် အဖိနိပ္ခံ တန္ဖိုးနည္းရမွာ သိခဲ႕တယ္
ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အကုန္လုံးကို မီးရိႈ႕ပစ္မယ္ဆိုတဲ႕ မီးပြားစေတြနဲ႕

ဒီဝသုန္ခက္