မိုင္ရွည္ခရီး၊ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ဆဲ

ကက္ဆက္ထဲက
စိုင္းထီးဆိုင္အသံ
ပလက္ေဖာင္းေပၚ အန္က်
လူေတြ ခလုုတ္တိုက္သြားၾကတယ္။
အရက္ျဖစ္သြားတဲ့ နာရီ

(ေမာင္သင္းခိုင္)

ဒီကေန႔ တနဂၤေႏြေန႔။ ညေနပိုင္း၊ မိုးကေလး တဖြဲဖြဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ထိုင္ခံုပုေလးေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္တေလ မရွိေတာ့ဘူးလား။ လက္ထဲမွာ ေက်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တဲ့ ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ ပါရီ႐ုပ္ပံုလႊာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာနီးပါးက အရိပ္ေတြ၊ အေရာင္ေတြ။ လမ္းေပၚမွာ ဆိုက္ကားမ်ား၊ လူမ်ား၊ ရြံ႕ေရ စက္လက္ အေတြးထဲ သီခ်င္းသံေတြ အန္က်လာသလို ထင္မိ ျမင္မိ။ ဖတ္မိတဲ့ စာမ်က္ႏွာမ်ား။ ကေဖးေရွ႕တြင္ အဝါေရာင္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု၌ လမ္းထဲအရက္မူးလွ်င္ မည္သည့္ဥပေဒႏွင့္ အေရးယူမည္ဟူေသာ စာမ်ား ေရးသားသတိေပးထားသည္။ စာမ်ားမွာ ေမွးမွိန္ေနၿပီ။ မည္သူကမွ်လည္း ဂ႐ုမစိုက္။
ေမာင္သင္းခိုင္ ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို သတိရမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အဆင္ေျပမႈလား မေျပမႈလား မသိ၊ မိုဘိုင္းဖုန္းမွ ရင္းတုန္းကို လိုက္ေျပာင္းေနမိတယ္။ မိုးက သည္းလာတယ္။ ဆိုင္ထဲကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ ျပတင္းနားက စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ပါရီရုပ္ပံုလႊာကို ဖတ္လိုက္၊ လမ္းမေပၚ ေငးရီလိုက္၊ လမ္းရဲ႕ ဟိုတစ္ဘက္မွာ စက္တြင္းလမ္း ရွိတယ္။ ေအာင္ျပည့္စံုတို႔ စိုင္း၀င္းျမင့္တို႔ အပိုင္လမ္းေတြပဲ။ ခုေတာ့ သူတို႔လည္း အဲဒီမွာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ေယာငေပေယာင္ေပနဲ႔ အတိတ္ကို စြဲမက္စြာ။ ေမာင္သင္းခိုင္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း “လက္ဘက္ရည္ဆိုင္”တဲ့။ ဟိုတေလာက ၀ယ္ခဲ့တဲ့ စပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္းအေဟာင္းကေလးထဲပါတာေလ။

လမ္းမကို
တစ္ရင္းတႏီွး ျမင္ရတဲ့
ေခ်ာင္က်က် နံရံေဘးက
ထိုင္ေနက်
ေနရာကေလးပါပဲ။
. . . . . .
ေအးစက္ေနတဲ့
လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကို
ေသာက္ဖို႔ ယူလိုက္တဲ့အခါ
( နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိတယ္
နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိတယ္)
က်ယ္ေလာင္ စူးရွရွ
ကက္ဆက္ထဲကအသံ
ေ၀့ပ်ံလို႔ေရာက္လာခဲ့
ေၾသာ္ . . မီးလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕။
၁၉၈၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားကတည္းကတိုင္း ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အဲသလိုလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ ထိုင္ေနဆဲ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကို သတိရေနမိတယ္။ ကက္ဆက္ေခြကေလးေတြကို ခါးၾကားမွာထည့္ထိုးရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေကာင္တာမွာ ကိုယ့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲ။ ဖြင့္ေပးပါေတာ့ဗ်ာ ေ၀းခဲ့ၿပီပန္းခရမ္းျပာ၊
ဖြင့္ေပးပါေတာ့ဗ်ာ ႏြဲ႔ဆိုးရယ္ေက်နပ္တယ္၊ ဖြင့္ေပးပါေတာ့ဗ်ာ ပလက္ေဖာင္းမင္းသား။
အရိပ္ရွာသည္
ရင္မွာေအးျမ တစ္ခဏသာ
ေလာကပူၿမဲ ပူေလာင္၏ 

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကေန ေျဖးေျဖးေရးေရးေလး ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ေႏြရက္ေတြေတာင္မေရာက္ေသးပါဘူး။ စက္တင္ဘာရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြဆိုေတာ့ မိုးက ပါးသြားၿပီေလ။ သို႔ေသာ္ ေဆာင္းစေဆာင္းနကလည္း မေတြ႔ေသး။ လူကလည္း စက္ရုပ္လို တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ လွည့္ပတ္ေျပးလႊားေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြနဲ႔ အသားက်ေနခဲ့ၿပီဆိုေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ လမ္းမအလယ္မွာ ရုတ္တရက္ ရပ္မိလ်က္သားကေန ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္ေနမိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ ကဗ်ာအေတြးေလးေတြလည္း ၀င္လာတတ္တယ္ေလ။ ဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီကေန႔မနက္မွာပဲ ကဗ်ာစာတမ္းဖတ္ပြဲတစ္ခုကို ေရာက္တုန္း၊ ကဗ်ာစာတမ္းေတြနားေထာင္ရင္း၊ ကဗ်ာဘယ္လိုေရးသလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၊ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာ၊ အြန္လိုင္းကဗ်ာ စသျဖင့္ ေမးၾကေဆြးေႏြးၾကတဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာအေတြး၊ ကဗ်ာစိတ္ကူးအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကေဆြးေႏြးၾကတာ သိပ္မေတြ႔ရလို႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခပ္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔လို ျဖစ္မိရတယ္။

ဒီလိုေဆြးေႏြးပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ျဖစ္ၾကတာ ၾကာၿပီေလ။ ခုလုပ္တဲ့ေဆြးေႏြးပြဲေလးကိုလည္း ေ၀ဖန္သံတစ္ခ်ိဳ႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ၾကားဖတ္ဖတ္ရျပန္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြ ေဆြးေႏြးတာ ေကာင္းတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရးၾကသူေတြကလည္း ကိုယ္ရရွိတဲ့ကဗ်ာ ကိုယ္ေရးေနၾကဖို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရးေနတဲ့ကဗ်ာေတြအေပၚ ေဆြးေႏြးပြဲကေလးေတြလည္း လိုအပ္တာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာကေတာ့ ထင္မိျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ကေတာ့ ဒီလို ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြနဲ႔ မဆံုၾကရတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုဟာ သစ္ရြက္ေၾကြေတြကို အေတာ္ကိုအထပ္လိုက္ျဖစ္ေစတာပဲ။ လက္နဲ႔ ကိုင္တြယ္နီးစပ္လို႔လည္း ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ၾကြတ္ဆတ္မႈေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူ႔အတိုင္းေလး ထားလိုက္တာဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

အိပ္ရာထဲမွာ
လဲေနေန၊ ထိုင္ေနေန
မိုင္ရွည္ခရီး၊ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ဆဲ
အာရံုထဲမွာ။
ကုကိၠဳကိုင္းထက္
ေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္ေလ
နားလ်က္ က်ီက်ာက်ာ
ဘာေျပာေနလဲ၊ ေ၀ခြဲၾကည့္မိ . . .

         ၾကည္တင္ဦး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိမသာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြ ရွိခဲ့ပါလားဆိုတာ ဒီကဗ်ာအပိုင္းအစေလးေတြကို လွန္ေလွာရြတ္ဆိုရင္း အာရံုထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ စာရြက္ေတြကို လွန္ေလွာေက်ာ္ပစ္လိုက္သလို ခံစားမိေစပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ၿပီးၿပီလို႔ ျပည့္ဖံုးကားခ်ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြဟာ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ အလႊာထဲမွာ ဆက္လက္တည္ရွိေနတုန္း၊ ဆက္လက္စီးဆင္းေနတုန္းပါပဲလား လို႔ ထင္မိျမင္မိျပန္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိလာတယ္။ မိုဘိုင္းဖုန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ကိုပဲ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ရွပ္တိုက္ရင္း ငွက္ေတြ ပ်ံေန၊ နားေနတာေလးေတြကို ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ ဒီကဗ်ာစာသားေတြကိုဖတ္မိေတာ့မွပဲ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ျပန္ျမင္လာတယ္။ ကိုယ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ဆင္ပါလားဆိုသလိုလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ေတြးမိတယ္။ အကြန္႔တက္မိရျပန္တယ္ေလ။ ဒီငွက္ကေလး ဒီအကိုင္းမွာ နားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ကိုယ္ျမင္ႏိုင္တဲ့အကိုင္းမွာ လာနားေနတဲ့ ငွက္ကေလးကို ကိုယ္မျမင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာလည္း တကယ္ရွိခဲ့တာပါလား၊ ဒီလိုလည္း ေဆြးမိျပန္တယ္ေလ။

အလင္း၏လက္
နံနက္ကိုေက်ာသပ္
ေလာကဓာတ္ရႈခင္း
အခ်စ္သီခ်င္းမ်ား ၾကားစျပဳၿပီ 

ေျမခ်စ္သူ

ေျမခ်စ္သူရဲ႕ကဗ်ာေတြကိုလည္း ဖတ္ဖူးခဲ့ၾကရမွာေပါ့။ ကဗ်ာကိုဘယ္လိုေရးမလဲ ဆိုတာထက္ ကဗ်ာကိုဘယ္လိုေတြးသလဲ လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေျမခ်စ္သူရဲ႕ကဗ်ာေတြဟာ အျခားကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပုဒ္ကို စံထားနည္းနာယူေရးထားတယ္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ သီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ အျမင္ေတြ၊ သံုးစြဲပံုေတြေၾကာင့္ အသစ္ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲသလို ကားတစ္စီး အျပင္းေမာင္းႏွင္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ အာရံုရုပ္ေတြတစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ေရးဖြဲ႔တတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြကို သတိရေစျပန္ပါတယ္။ ေၾသာ္ . .ေခတ္ႀကီးေျပာင္းသြားၿပီတဲ့လား။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီကဗ်ာမ်ိဳးေတြကို ေျပာင္းသြားတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ မွာ လွ်ပ္စီးလက္သလို ထင္းကနဲ ထင္းကနဲ ထထျပက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ေနနိုင္တာပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့အခါ ဘာ့ေၾကာင့္ကဗ်ာဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားသြား သတိရမိပါလိမ့္။ ကြယ္လြန္သူမ်ားကို ကဗ်ာမွာ ရွင္လ်က္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္ေလ . .။

မိုးေ၀း
28-9-2015