အခ်စ္ကဗ်ာ
င့ါကုိ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ပစ္တ့ဲေန႔က
ငါေရွာင္နုိင္ခ့ဲတယ္
ငါ့ကုိ ယုန္ေမႊးနဲ႔
ေက်ာသပ္ေမြးျမဴတ့ဲေန႔က
ငါေအာ္ဆဲခ့ဲတယ္။
ေနေရာင္အသုိးမ်ားေအာက္မွာ
တိမ္ေတြေမွာက္လဲေနပုံ
မုိးေရတေပါက္ေတာင္ စိတ္လုိလက္ရ မေဝမွ်ခဲ့ဘူး။
သံဆူးႀကိဳးေပၚမွာ
ကုတ္ျခစ္တက္လာတ့ဲ ေကာက္ရုိးႏြယ္ကုိ
သတိရတယ္။
သတိရတယ္ဆုိတာ ဆုပဲ
ဆုဆုိတာ မင္းဆီမွာ ငါအၿမဲ ၿမဲေနတာမ်ိဳး
မသုိးဘူးေပါ့။
ဝင္းျမင့္
၂၄ ၆ ၂၀၁၉
[unicode]
အချစ်ကဗျာ
င့ါကို ကျောက်ခဲနဲ့ပစ်တဲ့နေ့က
ငါရှောင်နိုင်ခဲ့တယ်
ငါ့ကို ယုန်မွှေးနဲ့
ကျောသပ်မွေးမြူတဲ့နေ့က
ငါအော်ဆဲခဲ့တယ်။
နေရောင်အသိုးများအောက်မှာ
တိမ်တွေမှောက်လဲနေပုံ
မိုးရေတပေါက်တောင် စိတ်လိုလက်ရ မဝေမျှခဲ့ဘူး။
သံဆူးကြိုးပေါ်မှာ
ကုတ်ခြစ်တက်လာတဲ့ ကောက်ရိုးနွယ်ကို
သတိရတယ်။
သတိရတယ်ဆိုတာ ဆုပဲ
ဆုဆိုတာ မင်းဆီမှာ ငါအမြဲ မြဲနေတာမျိုး
မသိုးဘူးပေါ့။
ဝင်းမြင့်
၂၄ ၆ ၂၀၁၉
Labels: ဝင္းျမင့္
posted by D Wathone Khat @ June 26, 2019
0 Comments
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home