တံခါးရြက္တစ္ခု၏ နံရံမွ
ႏွင္းေတြ
ေမွာင္ေတာ႔မယ္
ေရာက္လာေတာ႔မယ္
ဘယ္လိုမွ တြန္းထုတ္လုိ႔မရမယ္႔ ႏွင္းေတြ
ငါ႔အရိပ္လိုပင္
သစ္ကိုင္းတုိ႔ ငုံ႔ကိုင္း
ဘယ္ငွက္မဆို ေခြေခါက္ပ်ံသန္းရ
နီးရာပြင္႔ေသာပန္းကုိ ခူးရမွာေၾကာက္ရ
ေမႊးရနံ႔ႏွင္႔ ျပည္႔စုံေသာ
အေ၀းက ဓားကုိ ေတာင္႔တ
အစိုင္အခဲျဖစ္ေနတဲ႔ေန႔ကုိ
လႊတ္ခ်လိုက္တယ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစအနေတြပဲ။
မိုးေ၀း
Labels: မိုးေဝး
posted by D Wathone Khat @ March 28, 2016
0 Comments
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home